1. تمرکز روی هم افزایی مهندسی طراحی و خرید

اگرچه این دو کارکرد با یکدیگر ادغام نشده اند، اما وابستگی آن ها به یکدیگر کاملاً شناخته شده است و هماهنگی های زیادی برای افزایش همکاری و ترکیب این دو صورت گرفته است.

1. تنظیم مجدد روابط پایگاه تأمین

در زمینه تأمین، انتخاب تأمین کننده، از جمله مباحث کلیدی است. تغییر به سمت منبع یابی یگانه، استفاده بیشتر از اتحاد تجاری و مشارکت بین تأمین کننده و خریدار و نیز به اشتراک گذاشتن بیشتر اطلاعات، روندی است که رو به تزاید خواهد گذاشت.

1. قراردادهای طولانی مدت

بسیاری از توافقات برای تأمین اقلام اصلی به صورت مشارکتی و تضمینی بود و مدت زمان توافق تا ۵، ۱۰، ۱۵ سال و حتی بیشتر به طول می انجامید.

1. تبادل الکترونیکی داده ها (EDI) با تأمین کنندگان اصلی

به منظور تسهیل و کاهش تعاملات و نیز تسریع ارتباطات، EDI به عنوان ابزاری عمومی در دفاتر و شرکت ها برای برقراری ارتباط با تأمین کنندگان مورد استفاده قرار می‌گیرد.

1. تأمین اقلام به وسیله پیمانکار شخص ثالث خدمات نگهداری، تعمیر و عملیات (MRO)

این نوع خرید، تعاملات و تراکنش های بسیاری را می طلبید. افزایش ارزش واقعی در خرید MRO بسیار مشکل بود. به گونه ای که اگر به پیمانکار واگذار می شد، پرسنل بخش خرید و تأمین می توانستند روی خریدهایی با پتانسیل بالا تمرکز بیشتری داشته باشند.

1. ارتباطات نزدیکتر با تأمین کننده

تهیه محصولات نهایی از خارج سازمان، فناوری را از دفاتر خریدار به دفاتر فروشنده منتقل می‌کند. در نتیجه این دو دفتر به یکدیگر نزدیکتر می‌شوند.

1. کار کردن به صورت تیمی

پیچیدگی فعالیت های تدارک و تأمین باعث شده که تصمیم گیری و تجزیه و تحلیل توسط گروهی از مدیران و متخصصان، به عنوان مثال متشکل از بخش خرید، طراحی، مهندسی و تولید، انجام پذیرد.

1. اختیار دادن به تیم تأمین و خرید

با توجه به افزایش قابلیت و مهارت افراد در زمینه خرید و تأمین، سازمان ها وظایف بیشتری را به آن ها برای تصمیم گیری و نیز بهبود فرایند تأمین، اختصاص داده‌اند.

1. تمرکز تولیدکنندگان محصولات نهایی بر روی طراحی و مونتاژ

بسیاری از تولیدکنندگان به منظور بهره برداری از توانایی هایشان، فرآیندهای پایه تولید خود را کاهش داده‌اند و روی طراحی و مونتاژ متمرکز شده اند. این تمرکز منجر به خرید کمتر مواد اولیه و خرید بیشتر قطعات پیش ساخته از تأمین کنندگان شده است.

1. ایجاد کنسرسیوم برای خرید

نیازهای دو یا چند شرکت مجزا برای خرید، ترکیب شده تا امتیازهایی را در زمینه قیمت، طراحی و تأمین آن ها، کسب کنند.

1. وجود رده های مختلف در خرید و تأمین

با تغییر فرآیندها و استراتژی های خرید، وظایف در زمینه خرید در سطوح استراتژیکی، تاکتیکی و عملیاتی شکل گرفته است.

۲-۲-۸-رویکردها و نگرش های مطرح در مدیریت زنجیره تأمین

تحولات به وجود آمده در دنیای کسب و کار، منجر به پیدایش نظریه ها و رویکردهای مختلفی در بخش ها و مفاهیم تجارت از جمله مدیریت زنجیره تأمین شده است. این رویکردها هر یک زاییده تفکرات و نیز مبنایی برای توسعه مفاهیم جدید در زمینه تولید و خرید و نیز تأمین گشته است. به عنوان نمونه به کارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات عامل اصلی پیدایش EDI و نیز سیستم های هوشمند در تأمین شده و مفاهیم تفکر ناب و رویکرد تأمین ناب را معرفی نموده است. این رویکردها خود به نوعی بیانگر سیر تحول تأمین از ابتدا تا کنون هستند که برخی از آن ها جایگزین برخی دیگر گشته اند. در ادامه رویکردها و نظریه های رایج و کلیدی در رابطه با تأمین مورد بررسی قرار گرفته و ویژگی های هر یک بیان می شود.

۲-۲-۸-۱-مدیریت تأمین در سطح جهانی

«مدیریت تأمین در سطح جهانی» طرز تفکری است که در آن بهبود مستمر فرآیندهای طراحی، توسعه و مدیریت سیستم تأمین یک سازمان با هدف بهبود نتیجه و ثمره سازمان، مد نظر قرار می‌گیرد. عبارت «سطح جهانی» این مفهوم را تداعی می‌کند که سازمان ها در یک محیط جهانی در حال فعالیت هستند. بدیهی است مدیریت تأمین در سطح جهانی، مرزهای کارکردی شرکت ها را گسترش می‌دهد، این طرز تفکر مستلزم تغییر نگرش مدیریت ارشد برای انتقال فرآیندهای تصمیم گیری از بخش داخلی یا تمرکز بر خود شرکت، به سمت بهبود کل زنجیره تأمین است.

مدیریت تأمین در سطح جهانی، فرایند خرید را نیز در بر می‌گیرد، اما بیشتر روی عوامل استراتژیک تمرکز دارد. مدیریت زنجیره تأمین در سطح جهانی، تمرکز بخشی یا داخلی ندارد، بلکه روی فرآیندهای در حال بهبود، با در نظر گرفتن هدفی بلند مدت برای پیشبرد قابلیت رقابت شرکت و دیگر شرکت های زنجیره تأمین، متمرکز شده و آن ها را کاملاً مدنظر قرار می‌دهد.

به منظور ایجاد مدیریت تأمین در سطح جهانی، ضروری است سیستم های تأمین یک سازمان در موقعیت جهانی قرار گیرد و در نتیجه مدیران ارشد اهمیت کلیدی مدیریت تأمین را دریابند و تحولات لازم را پشتیبانی کنند.

یک سازمان باید در ابتدا بداند که در چه موقعیتی قرار دارد تا درک کند که برای رسیدن به نقطه موردنظر چه راه و مسیری را باید بپیماید. الگویابی از تجربیات سازمان های دیگر و استفاده از معیارهایی به منظور ایجاد پیشبرد در جهت مدیریت تأمین در سطح جهانی، می‌تواند راه حل مناسبی برای ایجاد این طرز تفکر باشد.

۲-۲-۸-۲-مدیریت زنجیره تأمین با بهره گرفتن از عامل ها و پیدایش تأمین مجازی

استفاده از عوامل نرم افزاری به طور وسیع تری در مدیریت زنجیره تأمین مورد توجه قرار گرفته و در بخش تأمین نیز به کار گرفته شده است. با بهره گرفتن از این عامل ها، یک ساختار نرم افزاری برای مدیریت زنجیره تأمین در سطوح تاکتیکی و عملیاتی ایجاد می شود. یک عامل نرم افزاری، در واقع یک فرایند نرم افزاری مستقل، هوشمند و هدف گرا است که به صورت هماهنگ با دیگر عامل ها و نیز کاربر در صورت نیاز ارتباط برقرار می‌کند و از جانب کاربر اموری به آن محول می‌گردد که در راستای هدفی مشخص، آن ها را به انجام می رساند.

در استفاده از عامل ها در مدیریت زنجیره تأمین، هر وظیفه یا کارکرد موجود در مجموعه به یک عامل واگذار می شود و در واقع تأمین در قالب مجموعه ای از عامل های نرم افزاری شکل می‌گیرد.

به کارگیری این رویکرد منجر به پیدایش یک سازمان با مجموعه ای از کارکردهای مجازی می‌گردد که با بهره گرفتن از فناوری های ارتباطاتی و هوشمند با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و امور محوله را به انجام می رسانند. استفاده از عامل ها باعث بهینه سازی عملکرد تأمین و نیز هماهنگی و سازگاری بیشتر در این زمینه می شود.

۲-۲-۸-۳-تدارکات الکترونیک

اینترنت فرصت های بسیاری را برای فعالیت های زنجیره تأمین خصوصاًً در حوزه تدارک فراهم نموده است. یکی از این زمینه‌های نوظهور، تدارکات الکترونیک است. تدارکات الکترونیک را استفاده از اینترنت برای انجام فرآیندهای تأمین و تدارکات تعریف می‌کنند. با بهره گرفتن از راه حل های ارائه شده در زمینه تدارکات الکترونیک، می توان فعالیت های تدارک را در طول زنجیره یکپارچه نمود.

۲-۲-۸-۴-تجارت الکترونیک و زنجیره تأمین