شایعترین اختلالات خلقی در این بیماران افسردگی، بی عاطفگی^[۶۰] و اضطراب هستند (جانکوویک،۲۰۰۸) میزان شیوع افسرگی در مبتلایان به پارکینسون بالای ۵۰ تا ۶۰ درصد گزارش شده است تخمین زده می­ شود(بورن^[۶۱]،۲۰۰۲؛ کیومینگ^[۶۲]،۱۹۹۲۹) در یک مرور سیستماتیک شیوع افسردگی شدید ۱۷ درصد، افسردگی خفیف ۲۲ درصد و افسرده خویی^[۶۳] ۱۳ درصد گزارش شده است(ریجندرس^[۶۴] و همکاران،۲۰۰۸). شدت افسردگی معمولاً خفیف تا متوسط بوده و خودکشی در این بیماران به ندرت اتفاق می ­افتد(بورن،۲۰۰۲). اگر چه افسردگی شایعترین مشکل روانی عصبی^[۶۵] بیماران مبتلا به پارکینسون است اما اغلب تشخیص داده نمی­ شود و بیشتر از ۵۰ درصد بیماران درمانی برای افسردگی دریافت نمی­کنند. یکی از دلایل این آمار قابل توجه بدین خاطر است که بسیاری از پزشکان افسردگی این گروه از بیماران را به عنوان پاسخی به اختلالات حرکتی در نظر می‌گیرند(شولمن^[۶۶] و همکاران،۲۰۰۲). وجود افسردگی در مبتلایان به پارکینسون تشخیص و درمان دارویی این بیماران را مشکل­تر می­ کند(پووه،۲۰۰۶؛ یوگینگر^[۶۷]،۲۰۰۸)رفتارهای برانگیزشی از قبیل مصرف و تمایل^[۶۸] بیش از حد دارو، ‌شراب‌خواری^[۶۹]، تمایل جنسی بیش از حد^[۷۰]و قماربازی مرضی^[۷۱] می‌تواند در بیماران مبتلا به پارکینسون دیده شود و با مصرف داروهایی که برای کنترل این بیماری مورد استفاده قرار می­ گیرند، ارتباط دارند(جانکوویک،۲۰۰۸). علائم سایکوتیک مانند توهم^[۷۲] یا هذیان^[۷۳] در ۴ درصد بیماران رخ می­دهد و فرض بر این است که شایعترین دلیل علائم سایکوتیک در این بیماران افزایش فعالیت دوپامینرژیک، ثانویه به درمان باشد. ‌بنابرین‏، بروز این علائم با افزایش سن و مصرف لوودوپا شایعتر می­ شود(شرجیل^[۷۴] و همکاران،۱۹۹۸؛ فریدمن^[۷۵]،۲۰۱۰).

علاوه بر علائم شناختی و حرکتی، پارکیسنون سایر عملکردهای بدن را نیز مختل می­ کند. مشکلات خواب یکی از ویژگی­های این بیماری است و با مصرف داروها ممکن است تشدید شود. علائم می ­توانند به صورت خواب آلودگی در طی روز^[۷۶]، اختلال در خواب مرحله رم^[۷۷] و یا بی­خوابی^[۷۸] بروز یابند. تغییر در سیستم عصبی اتونوم می ­تواند منجر به هیپوتانسیون وضعیتی^[۷۹] (افت فشار خون در حالت ایستاده)، پوست چرب و تعریق بیش از حد، بی­اختیاری ادرار^[۸۰] و تغییر در عملکرد جنسی شود(جانکوویک،۲۰۰۸). یبوست^[۸۱] و اختلال حرکت معده­ای^[۸۲] می ­تواند آنقدر شدید باشد که سبب احساس ناراحتی و حتی به خطر افتادن وضعیت سلامتی فرد گردد(بارچلا^[۸۳] و همکاران،۲۰۰۹). بیماری پارکینسون با اختلالات چشمی و بینایی شدید از قبیل کاهش پلک زدن، خشکی چشم، اختلال در پیگیری اشیاء با چشم، اختلال در نگاه مستقیم به سمت بالا و دوبینی همراه است (جانکوویک،۲۰۰۸؛آرمسترانگ^[۸۴]،۲۰۰۸). تغییر در درک حس­ها شامل اختلال در حس بویایی، احساس درد، گزگز و سوزن سوزن شدن است. همه این علائم ممکن است در طی سال‌های قبل از تشخیص این بیماری نیز وجود داشته باشند(جانکوویک،۲۰۰۸). در صورت عدم رعایت صحیح رژیم درمانی گاهی اوقات این علائم به قدری تشدید می­یابد که منجر به ناتوانی کامل بیمار می­ شود. تشدید علائم حرکتی، عصبی و روانی می ­تواند سبب ناامیدی بیمار در خود مراقبتی شود. ‌بنابرین‏ در این بیماران علاوه بر مراقبت­های جسمانی، توجه به نیازهای شناختی و روانی اهمیت دارد. پیش­رونده بودن اختلالات حرکتی به همراه اختلالات خلقی الگوی فعالیت­های روزانه زندگی فرد را مختل کرده و فرد را روز به روز ناتوان­تر می­ کند. به نظر می­رسد الگوهای رفتاری این بیماران در امر مراقبت از خود با سایر بیماران متفاوت باشد.

هزینه­ های بیماری پارکیسنون در جامعه بسیار بالا است اما برآورد دقیق آن به دلیل مشکلات متدولوژیک در تحقیقات و تفاوت­های میان کشورها بسیار دشوار است. هزینه سالیانه این بیماری در انگلستان بین ۴۴۹ میلیون تا ۳/۳ میلیارد پوند برآورد شده است. در ایالات متحده هزینه درمانی هر بیمار در هر سال رقمی در حدود ۱۰ هزار دلار و بار مالی این بیماری به طور کل ۲۳ میلیارد دلار برآورد شده است. در حالی که سهم دارو درمانی در این هزینه­ ها بسیار کمتر است، سهم وسیعی از هزینه این بیماری مربوط به مراقبت­های سرپایی و پرستاران در منزل است. هزینه­ های غیر مستقیم این بیماری به علت کاهش عملکرد و بار این بیماری بر روی مراقبین بسیار بالا است. علاوه بر هزینه­ های اقتصادی، بیماری پارکیسنون کیفیت زندگی بیماران و همچنین مراقبین آنان را کاهش می­دهد(فایندلی^[۸۵]،۲۰۰۷)

سرعت پیشرفت علائم از بیمار به بیمار دیگر متفاوت است. در صورت عدم درمان، علائم حرکتی در مراحل ابتدایی بیماری به سرعت پیشرفت خواهد کرد؛ اما سرعت پیشرفت علائم در مراحل انتهایی بیماری کمتر خواهد بود. افراد درمان نشده به طور میانگین پس از ۸ سال استقلال حرکتی خود را از دست می­ دهند و پس از ۱۰ سال به طور کامل ناتوان خواهند شد(پوو^[۸۶]،۲۰۰۶). معمولاً برای تخمین شدت این بیماری از شاخص Hoehn and Yahr استفاده می­ شود. این شاخص شدت بیماری را به ۵ مرحله(از درگیری یک طرفه اندامها تا ناتوانی کامل و بستری در تخت) تقسیم بندی می­ نماید(هوان و یاهر^[۸۷]،۱۹۶۷).

مهمترین گروه دارویی برای کنترل علائم حرکتی شامل لوودوپا، آگونیست­های دوپامین و مهار کننده­ های MAO-B هستند. مرحله بیماری تعیین می­ کند که استفاده از کدام یک از داروها می ­تواند مفید باشد. برای این بیماری معمولاً دو مرحله درمانی مشخص می­ شود: در مرحله اول که در بیمار مبتلا به پارکیسنون برخی از ناتوانی­ها ایجاد شده و وی نیازمند درمان دارویی ‌می‌باشد و سپس در مرحله دوم که عوارض حرکتی در نتیجه استفاده از لوودوپا تظاهر پیدا می­ کند. هدف درمان در مرحله اول تعادل میان کنترل مناسب علائم بیماری و عوارض جانبی ناشی از افزایش عملکرد دوپامینرژیک است. شروع درمان با لوودوپا را ‌می‌توان با بهره گرفتن از سایر داروها از قبیل مهار کننده­ های MAO-B و آگونیست­های دوپامین به تأخیر انداخت تا شاید شروع دیسکینزی در این بیماران به تعویق انداخته شود. در مرحله دوم، هدف کاهش علائم و در عین حال کنترل نوسانات پاسخ به داروها است. قطع ناگهانی دارو یا مصرف بیش از حد آن باید کنترل شود. هنگامی­که داروها برای کنترل علائم کافی نباشند جراحی و تحریک عمیق مغزی را ‌می‌توان مورد استفاده قرار داد. در مرحله نهایی این بیماری مراقبت تسکینی به منظور بهبود کیفیت زندگی فراهم می­گردد. با وجود پیشرفت­های زیادی که در امر تشخیص، درمان و نوتوانی این گروه از بیماران رخ داده است اما تاکنون توجه کافی به ابعاد مختلف درمان­های غیردارویی و روانشناختی صورت نگرفته است(برونستین و همکاران،۲۰۱۱).