تمایل گسترده به ادامه تحصیل تا بالاترین مدارج دانشگاهی به عنوان یک انگیزه فردی و اجتماعی، تخصصی شدن رشتههای علمی، نیاز نظامهای دانشگاهی و بازار کار به افراد دارای تحصیلات سطح بالای دانشگاهی، از عوامل رونق تحصیلات تکمیلی بوده است(روح الامینی، ۱۳۸۷).
همچنین همکاری دانشگاه و صنعت و دانشگاه با سایر سازمان های اجرایی به رونق تحصیلات تکمیلی کمک کردهاست. تحصیلات تکمیلی در جهان عمدتاًً از دانشگاه های اروپا و در دهههای اخیر از دانشگاه های ایالات متحده امریکا الگو گرفته است. مفهوم جدید تحصیلات تکمیلی که در آن بین تحقیق و تحصیلات پیشرفته یک هماهنگی طبیعی به چشم میخورد، در اوایل دهه ۱۸۰۰ در آلمان به وجود آمده است.
در سالهای پس از جنگ جهانی دوم دانشگاه های امریکا با پشتوانه مالی و سیاسی قابل ملاحظه به تدریج از رقبای اروپایی خود مانند فرانسه و انگلستان پیشی گرفتند و به قطب تحصیلات تکمیلی در جهان بویژه غرب تبدیل شدند. در بخش هایی از جهان که زیر نفوذ سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشورهای اروپایی و امریکا قرار داشتند، در تحصیلات تکمیلی نیز از این کشورها الگو گرفته میشد.
دانشگاه به عنوان یک نهاد اجتماعی یکی از ارزشمندترین منابعی است که جامعه برای پیشرفت و توسعه در اختیار دارد. این نهاد به جهت نقش تعیین کننده ای که در تولید دانش(پژوهش) و انتقال دانش(آموزش) دارد بهعنوان یکی از شاخص های تعیین میزان توسعه کشورها مدنظر قرار گرفته است. با توجه به رشد قابل ملاحظه متقاضیان آموزش عالی کشور و محدودیت ظرفیت پذیرش در تحصیلات تکمیلی انتخاب شیوه های نوین گزینش علمی دانشجو بهجهت انتخاب اصلح اجتنابناپذیر میباشد. لذا لازم است کلیه منابع و امکانات جهت تدوین و پیاده سازی شیوه های جدید گزینش علمی با بهره گرفتن از فنآوریهای روز دنیا برای صحت و دقت در این امر بهکار گرفته شود(راهنمای دوره دکتری تخصصی سال ۱۳۹۰).
امروزه نظام آموزش عالی در دنیا، به ویژه پس از مطرح شدن نقش و جایگاه سرمایه انسانی در پیشبرد اهداف توسعه و رشد اقتصادی، به مهمترین مسائل کشورها به ویژه کشورهای در حال توسعه تبدیل شده است. نقش و جایگاه این نظام و تأثیر آن بر توسعه جامعه بر کسی پوشیده نیست. ایفای این نقش در گرو فرایندهای مختلفی است که از جمله آن، فرایندهای آموزش، پژوهش و پذیرش دانشجو بهعنوان مشتریان اصلی نظام آموزش عالی است. از اینرو چگونگی پذیرش دانشجو و فرایند گزینش و سنجش آنها از مباحث اصلی نظامهای آموزشی دنیا است(قلیپور و همکاران، ۱۳۷۸ ).
تربیت دانشجو در مقطع دکترای تخصصی(phD)، به دلیل اهمیت نقشی که قرار است در آینده به عهده این دانشجویان گذاشته شود بسیار حائز توجه است. بیتردید بخش مهمی از ارتقای سطح نهادهای آموزشی کشور و اعتلای وضعیت دانش کشور، منوط به آموزشی است که کادر علمی دانشگاه در زمان دانشجویی خود از آن بهره گرفتهاند بنابراین شناخت مقتضیات و وضعیت این دوره و تلاش در راستای بهبود آن، کمک زیادی به تعالی نظام آموزشی کشور خواهد داشت(دانشگاه باقرالعلوم، ۱۳۸۹).
۲-۱۴ فرایند آموزش PhD در دنیا
رایج ترین مدلهای دکتری در دنیا دوره های مبتنی بر درس[۱] و مبتنی بر پژوهش[۲] میباشند. آموزش دکترای مبتنی بر درس اگرچه سابقهای ۱۵۰ ساله دارد اما کماکان شکل سنتی خود را در آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگر حفظ کردهاست. در این روش، دانشجو با گذراندن یک دوره دروس تعریف شده به مدت ۲-۱ سال و قبولی در امتحان جامع، وارد مرحله پژوهشی شده و پس از دفاع از پایان نامه موفق به اخذ درجه دکترای تخصصی م گردد. طول این دوره بسته به عوامل مختلف بین۹-۴ سال متغیر می باشد. دور های دکترای مبتنی بر پژوهش از نظر ساختار، تنوع و گوناگونی بیشتری دارند. استاد راهنمای دانشجو، موضوع و بودجه پژوهش وی در ابتدا مشخص بوده و دانشجو با اجرای یک پژوهش اصیل و دفاع از پایان نامه و یا انتشار نتایج آن در مجلات معتبر فارغ التحصیل میگردد. ممکن است حسب نیاز، دانشجو ملزم به گذراندن برخی دروس مرتبط با موضوع پایان نامه خود باشد. طول اینگونه دکترا عموماً بین ۴-۲ سال است. هماکنون به ویژه در اروپا تمایل کلی به سمت دوره های ساختارمندی است که در آن دانشجو در یک گروه پژوهشی تربیت می شود، به طور مداوم در جلسات مشترک با افرادی با سطوح مختلف آکادمیک در ارتباط بوده و با مشکلات و چالشهای مختلف آکادمیک آشنا می شود. در ایران در مدل جاری دکترا رابطه دو بهدوی بین یک استاد و یک دانشجو باقیست و دانشجو به ویژه در مرحله پایان نامه اغلب تنها با استاد راهنمای خود روبهرو میباشد.
آموزش دکترا در شکل فعلی آن به ویژه در اروپا و آمریکای شمالی برای حصول به اهداف عالی توسعه، شدیداً مورد تردید صاحبنظران قرار گرفته و سیاستگذاران را ناگزیر به تجدی نظر در شکل و محتوای این دوره ها نموده است به نحوی که با واقعی ها و نیازهای موجود، سازگاری بیشتری نشان دهد.
بسیاری از کشورهای با سابقه، گونه های جدیدی از دکترا را با عنوان دکترای تخصصی حرفهای[۳] معرفی نموده اند. ایجاد دوره های دکترای تخصصی حرفهای توانسته از یک طرف دوره های دکترا را بیش از پیش به سمت رفع نیازهای جامعه سوق دهد و از طرف دیگر اشتغال دانشآموختگان دکترا را تسهیل نماید. طول این دوره کوتاهتر بوده و پایان نامه دانشجو بیشتر معطوف به حل مشکل صنعت است تا ارائه یک شاهکار پژوهشی. در این مدل عمدتاً هزینه تحصیل دانشجو از سوی صنعت پرداخت شده و استاد راهنما گرانت تحقیقاتی خود را از بخش خصوصی دریافت می کند. در مدل نوین آموزش دکترای تخصصی در بریتانیاNew Route PhD نیز گذراندن دورهای با برنامهای شامل دروس تئوری به مدت حداقل یکسال قبل از شروع پایان نامه، پیش بینی شده است. در این مدل وجود یک دوره کوتاهمدت تئوری علاوه بر کاهش هزینه ها به تقویت بنیه علمی و جهتگیری پژوهشی آینده دانشجو کمک شایانی می نماید.
تجدیدنظر در ساختار آموزش دکترا تنها در کشورهای توسعه یافته، دیده نمی شود و کشورهایی مانند چین و هندوستان نیز در عرصه به کارگیری و مشارکت دانشآموختگان دکترا در روند توسعه خود قدمهای بزرگی برداشتهاند. بهنظر میرسد کشور ما نیز ناگزیر از بهکارگیری این تجربیات و تغییر نگرش به مأموریت و جایگاه آموزش دکترا در کشور باشد.
۲-۱۵ نحوه پذیرش دانشجو دکتری
در برخی کشورها قوانین پذیرش دانشجوی دکترا، سخت و در برخی دیگر، غیررسمی و بدون قاعده خاص بوده و دانشجو با یافتن یک استاد راهنما، می تواند دوره دکترا را شروع نماید. حتی در بعضی کشورها ورود به دوره دکترا بدون نیاز به گذراندن مقاطع قبلی، امکان پذیر است.
[جمعه 1401-09-25] [ 10:08:00 ق.ظ ]
|